Και ξαφνικά, από εκεί που οι ντελιβεράδες και οι courier, ήταν τα παιδιά με τα παπιά, τα παιδιά για όλες τις δουλειές, οι εργαζόμενοι που δεν κάνουν επάγγελμα αλλά έλα μωρέ, ένα χαρτζιλίκι, γίναμε εν μία νυκτί «τα παλικάρια με τα μπουφάν και τα μηχανάκια». Αυτή η έκφραση διατυπώθηκε δια στόματος πρωθυπουργού σε ένα από τα περίφημα διαγγέλματα του τον τελευταίο καιρό. Ο οποίος φαίνεται να αγνοεί πως στον κλάδο εργάζονται και γυναίκες.
Δεν αναφέρθηκε όμως σε τίποτε άλλο, πράγμα που μας κάνει να αναρωτιόμαστε: Αγνοεί και το γεγονός πως πολλοί και πολλές από εμάς, εργαζόμαστε ανασφάλιστοι ή υποασφαλιζόμενοι; Αγνοεί πως σε πολλές και σε πολλούς από εμάς, δεν καταβάλλονται τα δώρα και τα επιδόματα που προβλέπονται από την εργατική νομοθεσία; Αγνοεί πως σε ένα μεγάλο μέρος των εργαζομένων του κλάδου μας, δεν παρέχονται τα αναγκαία μέσα για την εργασία μας (μηχανάκι, βενζίνη); Αγνοεί το γεγονός πως πολλοί και πολλές από εμάς, προσλαμβάνονται από τα αφεντικά με εκβιαστικούς όρους και συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, δουλεύοντας μαύρα; Ως εργατοτεχνίτες ή υπάλληλοι, μιας και δεν υπάρχει ενιαία ειδικότητα για το επάγγελμά μας; Αγνοεί τους δεκάδες θανάτους που συνέβησαν εν ώρα εργασίας τα τελευταία 3 χρόνια, αποτέλεσμα της εντατικοποίησης της εργασίας και των ελλιπών μέτρων ατομικής προστασίας;
Αν πράγματι τα αγνοεί όλα αυτά, που προφανώς και δε το κάνει, τότε παραμένει πιο επίκαιρο από ποτέ να τα αναδείξουμε. Όπως το κάναμε απέναντι σε κάθε διαχειριστή της εξουσίας αλλά και στα αφεντικά σε καθημερινό επίπεδο, με τους συνεχείς αγώνες και απεργίες. Γιατί πολλά μας τα παν, κυβέρνηση και αφεντικά, τη μια για τον κορονοϊό με τα διαγγέλματα και τις αυθεντίες χωρίς στοιχεία, την άλλη να δουλεύουμε για την ψυχή της μάνας μας. Με ψίχουλα, λες και δεν έχουμε υλικές ανάγκες διαβίωσης και το κάνουμε από χόμπι.
Και να σου όμως που πάλι άρχισαν οι τυμπανοκρουσίες για τον ολομέτωπο πόλεμο, που κράτος και αφεντικά σχεδιάζουν να μας κηρύξουν. Να σου που η «ευθύνη» που υποτίθεται πως μας βάραινε ως κοινωνία και ως εργαζόμενους για τη μετάδοση ενός ιού, μετατρέπεται σε «ευθύνη» για τη στήριξη της οικονομίας. Κι ας μη γελιόμαστε! Μαθημένοι είμαστε, πόσο μάλλον τα τελευταία 10 χρόνια. Όπου ακούμε για στήριξη της οικονομίας, σημαίνει πως τους εργαζόμενους μάς ετοιμάζουν για κιμά στην καπιταλιστική κρεατομηχανή. Σημαίνει στήριξη των αφεντικών, και απομύζηση των εργαζομένων. Δεν είναι τυχαίο που τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ κάνουν λόγο, εδώ και αρκετό καιρό, για οικονομική κρίση, μεγαλύτερη ακόμη κι από αυτή του 2008. Δεν είναι κρυφό πως ετοιμάζουν χιλιάδες απολύσεις και περικοπές με το που λήξει η ιστορία με την καραντίνα.
Γι αυτό λοιπόν ας βάλουμε τα μυαλά μας στη θέση τους. Όπως είναι επικίνδυνη η εξάπλωση μιας πανδημίας άλλο τόσο επικίνδυνη είναι και η διαχρονικότερη “πανδημία” από όλες, αυτή της κερδοφορίας των αφεντικών. Όπως διαχρονικά είναι και τα προβλήματα του κλάδου μας, τα οποία βέβαια και δεν έχουν επιλυθεί, αντιθέτως το κράτος δείχνει να θέλει να τα εντείνει. Ας δείξουμε λοιπόν την αγωνιστική μας ευθύνη, απέναντι σε εμάς και τους συναδέλφους μας. Ας δείξουμε τη συλλογική μας δύναμη απέναντι στο κράτος και το κεφάλαιο.
Την Παρασκευή 1η Μαΐου, οι ντελιβεράδες και οι courier, κατεβάζουμε κουτιά και συμμετέχουμε στην απεργία, αγωνιζόμενοι για :
//βαρέα και ανθυγιεινά ένσημα // ασφάλιση βάσει πραγματικού ωραρίου // καταβολή
όλων των μισθών – επιδομάτων – δώρων
βάσει πραγματικών ωρών εργασίας // μηχανάκι, καύσιμα, service να παρέχονται από
την επιχείρηση // Μέσα Υγιεινής και Ατομικής Προστασίας να βαραίνουν την επιχείρηση // ενιαία ειδικότητα για όλους τους ντελιβεράδες, courier, διανομείς // υπογραφή
κλαδικής σύμβασης //