Κυκλοφόρει το 16ο τεύχος του εντύπου δρόμου του σωματείου μας!
Αφιερωμένο αποκλειστικά στον εργασιακό και κοινωνικό τρόμο που σκορπιέται με αφορμή τον ιό covid-19. Ένα τεύχος ΥΠΕΡ της ΛΟΓΙΚΗΣ και ΚΑΤΑ του ΦΟΒΟΥ!
Τυπώθηκε σε 2,000 αντίτυπα και μοιράζεται -εκτός από τα μαγαζιά που είναι ακόμη ανοιχτά- στους πελάτες που παραδίδουμε παραγγελίες.
Ημερομηνία έκδοσης: Μάρτιος 2020.
ντελιβεράδες & κούριερ! δεν είμαστε ήρωες, ούτε στρατιώτες…
ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΡΓΑΤΕΣ & ΕΡΓΑΤΡΙΕΣ, ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΣΕΒΑΣΜΟ
δε θέλουμε χειροκροτήματα στα μπαλκόνια, ούτε χτυπήματα στην πλάτη
ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ & ΜΙΣΘΟΛΟΓΙΚΗ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΗ
Θεωρούμε ως σωματείο ότι είναι χρέος μαςνα εκφράσουμε τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς μας, μέσα σε αυτήν την παράκρουση που επικρατεί τις τελευταίες ημέρες. Είμαστε ένας από τους κλάδους που συνεχίζει ακατάπαυστα να δουλεύει και αντιλαμβανόμαστε ότι τα προβλήματα τα οποία προϋπήρχαν, όχι απλά συνεχίζουν να υπάρχουν, αλλά διογκώνονται μέσα σε αυτήν την κοινωνική συνθήκη. Μέσα από τα χείλη του ίδιου του πρωθυπουργού έχει τονιστεί ότι «βρισκόμαστε σε πόλεμο και ότι αναπόφευκτα κάποιοι θα θυσιαστούν για να ζήσουν κάποιοι άλλοι, που θα ανοικοδομήσουν την κοινωνία του αύριο», με ότι αυτό συνεπάγεται. Επιπλέον με τη φράση «η οικονομία οφείλει να είναι οικονομία πολέμου», γίνεται ξεκάθαρο ποιοι θα κληθούν να πληρώσουν τα σπασμένα μετά το πέρας αυτής της κατάστασης.
Θεωρούμε ότι πέφτει μεγάλο βάρος πάνω στις πλάτες μας, όπως και στις πλάτες των εργαζομένων στον κλάδο της υγείας και των εργαζόμενων στις τροφοδοσίες και τα supermarket. Γνωρίζουμε από πρώτο χέρι πως το κράτος και τα αφεντικά τόσα χρόνια μας είχανε χεσμένους και δε μας φαίνεται καθόλου περίεργο που μέσα σε αυτή τη συνθήκη μας ζητάνε από πάνω να φάμε και το σκατό. Μας ζητάνε να φορτωθούμε κι άλλα βάρη στις πλάτες μας, με ελλιπή μετρά προστασίας, με επιπλέον εντατικοποίηση, με ακόμη χειρότερους όρους εργασίας.
Όλοι μας παρακολουθήσαμε τον πρωθυπουργό Κούλη να εξαγγέλλει μέτρα για τις επιχειρήσεις και τους εργαζόμενους. Μεταξύ όμως των εξαιρέσεων, πέρα από τον κλάδο της υγείας (γιατροί, νοσηλευτές/ριες κλπ) και του εμπορίου (εργαζόμενοι σε super market, φούρνους, φαρμακεία, κλπ), δεν παρέλειψε να εξαιρέσει και τον κλάδο του επισιτισμού όπου ανήκει και το δικό μας επάγγελμα, αυτό δηλαδή του ντελιβερά. Και προφανώς και των συναδέλφων μας στις μεταφορές, τους courier. Θα μπορούσαμε, λοιπόν, ευλόγως να αναρωτηθούμε: υπό αυτές τις συνθήκες, το επάγγελμα του διανομέα είναι ένα από τα επαγγέλματα που επιτελούν κοινωνικό έργο; Εάν ναι, τότε γίνεται σαφές σε όλους πως κάποια από τα διαχρονικά μας αιτήματα είναι σήμερα πιο επίκαιρα από ποτέ. Οφείλει το κράτος και όλες οι αρμόδιες αρχές, μα πάνω απ’ όλα τα αφεντικά μας, να αναγνωρίσουν και να ικανοποιήσουν τα αιτήματα μας, τα οποία όχι μόνο έχουν αντίκτυπο σε εμάς τους ίδιους αλλά και σε ολόκληρη την κοινωνία.
Όμως, η μνήμη -όχι μόνο των αφεντικών και του κράτους, αλλά δυστυχώς και αρκετών καταναλωτών, αποδεικνύεται για ακόμη μια φορά κοντή. Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τις απεργίες και τις μαχητικές διεκδικήσεις στον κλάδο μας, τις απολύσεις και τη βία των μπράβων και των μπάτσων στο supermarket Market In, ή το ξύλο των ΜΑΤ στο Ζάππειο εις βάρος των υγειονομικών, μόλις τον περασμένο Νοέμβριο. Οι περιπτώσεις κρατικής καταστολής εργατικών διεκδικήσεων είναι τοοόσες, που θα χρειαζόταν να γραφτεί μπροσούρα, μόνο για να τις απαριθμήσουμε. Αυτούς που τότε τούς τέντωναν στο ξύλο, σήμερα τούς τεντώνουν στη δουλειά… Οι ίδιοι που σήμερα τους (μας) χειροκροτούν από τα μπαλκόνια, τότε χειροκροτούσαν τα ΜΑΤ που τους (μας) έδερναν επειδή «παρακωλύαμε» την κυκλοφορία, επειδή «φερόμασταν ανεύθυνα» και απεργούσαμε, επειδή δεν «κατανοούσαμε» τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας.
Τα προβλήματα στον κλάδο μας είναι ήδη γνωστά: υποασφαλιζόμενη και ανασφάλιστη εργασία, ενώ δεν αναγνωρίζεται καν η επικινδυνότητα και το βαρύ/ανθυγιεινό ένσημο, ελλιπή Μέσα Ατομικής Προστασίας, έξοδα τα οποία θα έπρεπε να επιβαρύνουν την επιχείρηση και παρόλα αυτά επιβαρύνουν εμάς τους ίδιους, αμέτρητα εργατικά ατυχήματα με 16 νεκρούς (μόνο οι επίσημα καταγεγραμμένοι…) εν ώρα εργασίας τα τελευταία δύο χρόνια και μη αναγνώριση ενιαίας ειδικότητας. Μέσα σε αυτήν την κατάσταση, η οποία έχει διαμορφωθεί τις τελευταίες μέρες και απ’ ότι φαίνεται δε θα είναι μικρή η διάρκειά της, τα προβλήματα αυτά μεγεθύνονται. Υπάρχει εντατικοποίηση της εργασίας αφού, πλέον, τα μέτρα για υποχρεωτικό περιορισμό κατ’ οίκον εκτοξεύουν τις παραγγελίες μέσω ίντερνετ και τηλεφώνου. Νέου τύπου αγορές δημιουργούνται (ακόμη κι ο κυρ Μήτσος με το περίπτερο βάζει delivery…), ενώ τα εμπορεύματα (αντίθετα με τους ανθρώπους…) διακινούνται ελεύθερα και φτάνουν στους καταναλωτές από εμάς τους διανομείς. Εμείς, οι χιλιάδες αόρατοι και αναλώσιμοι του εργοστασίου των μεταφορών και της άμεσης εξυπηρέτησης, αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων πως δεν κάνουμε απλά «βόλτες με το μηχανάκι», πως δεν είμαστε απλά «τα παιδιά με τα παπιά», πως δεν είμαστε απλά «ένα αδιάφορο, σχεδόν ανύπαρκτο επάγγελμα».
Οι διανομείς είμαστε αρκετά εκτεθειμένοι, μιας και ερχόμαστε σε επαφή με πάρα πολλά προϊόντα και ανθρώπους και κατ’ επέκταση με διάφορες ασθένειες που εμφανίζονται κατά καιρούς. Όλα τα Μέσα Ατομικής Προστασίας μας, είτε αφορούν στους κινδύνους από την οδήγηση, είτε από τον καιρό, είτε από τις ασθένειες, θα πρέπει να επιβαρύνουν τους εργοδότες. Βέβαια, ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες, τα αφεντικά νοιάζονται πολύ περισσότερο για τα κέρδη τους, παρά «για κοινό καλό», όπως ψευδώς ευαγγελίζονται. Το ότι αναγκάστηκε η κυβέρνηση να εξαγγείλει πως «όποιος εργοδότης απολύσει εργαζόμενους δε θα πάρει επίδομα», φανερώνει ξεκάθαρα το κλίμα που επικρατεί μέσα στις δουλειές από την πλευρά των εργοδοτών. Επιπρόσθετα, γεννιούνται εύλογες απορίες σχετικά με τους ανασφάλιστους ή τους υποασφαλιζόμενους στον κλάδο μας – μην πέφτεις από τα σύννεφα, σαφώς και υπάρχουν ανασφάλιστοι και πολλοί μάλιστα. Αυτοί που δεν εμφανίζονται στο Εργάνη ή εμφανίζονται πλασματικά, θα πάρουν τα 800 ευρώ που υποσχέθηκε η κυβέρνηση; Χωρίς ακόμη να υπάρχει καμιά δημοσίευση νόμου στο ΦΕΚ (ουπς… ξεχαστήκαμε, η Βουλή έκλεισε επ’ αόριστον λόγω κορωνοϊού…), ο οποίος θα εξειδικεύει τις αόριστες εξαγγελίες του Κούλη, το πιο πιθανό είναι ότι θα κατανεμηθεί με βάση τις συμβάσεις των εργαζομένων και είναι γεγονός ότι οι ασφαλιζόμενες ώρες σχεδόν ποτέ δεν ανταποκρίνονται στις πραγματικές ώρες εργασίας. Αυτό σημαίνει ότι οι συνάδελφοι θα αναγκαστούν να επιβιώσουν με ψίχουλα, την ίδια ώρα που τα έξοδα, τα νοίκια και οι λογαριασμοί θα συσσωρεύονται. Εντυπωσιακή είναι επίσης η αναφορά σε ένα από τα περίφημα διαγγέλματα, κατά λέξη, για «τις περιπτώσεις που θα υπάρξει εξώθηση από τους εργοδότες σε οικιοθελείς αποχωρήσεις των εργαζομένων». Να ενημερώσουμε, αν και ενδεχομένως να είναι ήδη γνωστό σε όλους, πως αυτό δεν είναι καινούριο αλλά συμβαίνει εδώ και χρόνια. Επιπλέον, οι ελεγκτικοί μηχανισμοί που θα μπορούσε κάποιος/α να απευθυνθεί, καταγγέλλοντας τις εργοδοτικές αυθαιρεσίες, αν τις βλέπαμε με το κιάλι πριν τον κορωνοϊό, τώρα ούτε με το τηλεσκόπιο δεν παίζει να τις βρούμε. Αν δε μας πιστεύετε, κάντε ένα τηλέφωνο σε ΙΚΑ ή ΣΕΠΕ…
Τα ελλιπή μέτρα, για τα μάτια του κόσμου, προσδίδουν στα κυβερνητικά λόγια μια επίπλαστη λαμπερή ταμπέλα “κοινωνικά υπεύθυνος”, για να συνεχιστεί -χωρίς ιδιαίτερο κόστος- η κερδοφορία στο σκοτάδι. Τα παραδείγματα αυτής της μανίας των εργοδοτών για οικονομικά κέρδη είναι πάμπολλα, αλλά δε σημαίνει ότι και οι εργαζόμενοι πρέπει να μείνουμε με σταυρωμένα χέρια, απλά καταγγέλλοντας τα. Όπως η ταξική εκμετάλλευση από πλευράς αφεντικών δε σταματά, έτσι οφείλει και ο ταξικός αγώνας από πλευράς εργαζομένων να μην υποχωρήσει. Η απεργία των ντελιβεράδων στη β.Ιταλία και των εργαζόμενων στη βιομηχανία Μερτσέντες στην Ισπανία δείχνουν τον δρόμο. Πάντως, ο χαρακτηρισμός «κοινωνικά ανεύθυνοι», πιο πολύ ταιριάζει σε αυτούς που απολύουν, ξεζουμίζουν και γράφουν επιδεικτικά στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τα αιτήματα των εργαζόμενων εδώ και χρόνια.
Οι νέες συνθήκες που επικρατούν -όπως η απαγόρευση απεργιών και η κατοχύρωση της επιστράτευσής μας, εν καιρώ πολέμου γαρ- κάνουν πιο έντονα τα προβλήματα του κλάδου μας και επαναφέρουν στο προσκήνιο τα αιτήματά μας.
Πρέπει να αγωνιστούμε!
Όχι μόνο γιατί τώρα μας στρογγυλοκάθησε ο κορονοϊός, αλλά και για τους 16 νεκρούς του κλάδους μας, για όλα τα σπασμένα γόνατα και χέρια των εργατικών ατυχημάτων, για όλες τις ιγμορίτιδες και τις μυοσκελετικές παθήσεις που έχουμε κονομήσει. Αλλά, επίσης, και για όλους τους συναδέλφους μας μετανάστες, οι οποίοι στερούνται την μπλε ταυτότητα και δε χωρούνε στα τηλεοπτικά show του πρωθυπουργού. Τα διαγγέλματα περί εθνικής ενότητας και πολέμου κάνουν ολοφάνερο το ποιοι θα υποστούν τις απώλειες και την οικονομική ζημιά. Εφαρμόζοντας έκτακτα μέτρα δεν περιορίζουν μόνο τον ιό, αλλά κυρίως μάς αποστερούν τον τόπο και τον χρόνο –δηλαδή τον δημόσιο χώρο, το πεζοδρόμιο και τον δρόμο που θα κάνουμε συνέλευση, παρεμβάσεις και μοτοπορείες- για να θέσουμε αυτά τα ζητήματα και να αγωνιστούμε. Τα χειροκροτήματα περισσεύουν σε αυτό το θέατρο του παραλόγου, όπου η κρατική και εργοδοτική ανευθυνότητα κυριαρχεί στις πλάτες των εργαζομένων.
ντελιβεράδες και κούριερ, ακόμη και τώρα που μας λένε να το βουλώσουμε μπροστά στην κρίση,
ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ:
// βαρέα και ανθυγιεινά ένσημα // ασφάλιση βάσει πραγματικού ωραρίου // καταβολή όλων των μισθών-επιδομάτων-δώρων βάσει πραγματικών ωρών εργασίας // μηχανάκι, καύσιμα, service να παρέχονται από την επιχείρηση // Μέσα Ατομικής Προστασίας να βαραίνουν την επιχείρηση // ενιαία ειδικότητα για όλους τους ντελιβεράδες, τους κούριερ, τους διανομείς // υπογραφή κλαδικής σύμβασης //
Επικοινωνούμε με το σωματείο μας σε περιπτώσεις:
•Εργοδοτικής αυθαιρεσίας
•Για ζητήματα αλληλοβοήθειας και αλληλοϋποστήριξης μεταξύ μας
τηλ. επικοινωνίας 6983424506
Συνάδελφοι/ισσες όλων των κλάδων:
Μη στοιχίζεστε με τα διατάγματα των αφεντικών
Μην αμελείτε την ταξική αλληλεγγύη
Σκεφτείτε σαν εργάτες κι όχι σαν πελάτες
Γυμνάστε το μυαλό σας, μην παραδίδεστε στον φόβο