Τα ΑΙΤΗΜΑΤΑ της Απεργίας της 11ης Απρίλη

1 – µηχανάκι, καύσιµα, service να παρέχονται από την επιχείρηση

Η πραγματικότητα η οποία βιώνουμε στους χώρους εργασίας είναι να επιβαρυνόμαστε εμείς με μια σειρά εξόδων, τα οποία θα έπρεπε να επιφορτίζεται η η επιχείρηση. Πραγματικά είναι να απορεί κανείς που ακόμη έχουμε αυτή την διεκδίκηση. Αυτό το πράγμα έπρεπε να είναι ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ μιας και η επιχείρηση ενδιαφέρεται να βγει η δουλειά και τα αφεντικά βγάζουν το κέρδος της εργασίας μας. Ο κανόνας στον κλάδο μας είναι οι εργαζόμενοι να βάζουμε τα δικά μας μηχανάκια, να πληρώνουμε εμείς τα σέρβις, την ασφάλεια, το ΚΤΕΟ, τα τέλη κυκλοφορία, τις βενζίνες, τα τηλέφωνα και διάφορες άλλες ζημιές που θα προκληθούν από διάφορα ατυχήματα ή φθορές, τα οποία συμβαίνουν συνέχεια. Δηλαδή πολλές φορές δουλεύουμε για να πληρώνουμε τα μηχανάκια μας για να είναι στη πένα και να μπορούμε να συνεχίσουμε να βγάζουμε το μεροκάματο.

Σα πολλά δεν μας βγαίνουν όμως ρε αφεντικό; Δηλαδή άμα δουλεύαμε σε εργοστάσιο θα φέρναμε τη μηχανή μαζί μας, θα πληρώναμε για τα σέρβις και θα βάζαμε και το ρεύμα; Όταν φεύγουν τα διακοσάευρα από ένα ατύχημα ή όταν οι μάστορες της πόλης έχουν γίνει κολλητοί μας (αλήθεια ποιος δεν ξέρει τον Πασχάλη;), κάτι δεν πάει καλά. Τα αφεντικά βέβαια απολαμβάνουν όλη αυτή τη συνθήκη, γλιτώνοντας φράγκα από τη δική τους τσέπη και φορτώνοντας τα, πού αλλού, στη δικιά μας.

 Το δίκυκλο πρέπει να παρέχεται από την επιχείρηση, όπως και η συντήρηση, η ασφάλεια το ΚΤΕΟ και φυσικά η βενζίνη. Αρκετά κάναμε τους μαλάκες. Θα τα βάλουν και θα πουν ένα τραγούδι…

 

2 – Μέσα Ατοµικής Προστασίας να βαραίνουν την επιχείρηση

Κλαψουρίζουνε γοερά τα ΜΜΕ για τους δεκάδες νεκρούς συναδέλφους. Πολλοί αναπαράγουν σοκαρισμένοι τις ειδήσεις και κουνάνε το κεφάλι.

Με δάκρυα όμως και σιωπή δεν άλλαξε ποτέ τίποτα. Το ξέρουμε όλοι, κι εμείς οι ντελιβεράδες, κι οι ελεγκτικοί (σκουριασμένοι) μηχανισμοί, κι ο κόσμος όλος. Το επάγγελμά μας είναι περά για πέρα επικίνδυνο και τα θανατηφόρα ¨ατυχήματα¨ προκαλούνται ως επί το πλείστων από την έλλειψη Μέτρων Ατομικής Προστασίας (ΜΑΠ) και την ταυτόχρονη εντατικοποίηση της εργασίας. Το ¨ατύχημα¨ σε εισαγωγικά. Γιατί ατύχημα σημαίνει άτυχη στιγμή. Αλλά όταν σου πρήζει τα συκώτια το αφεντικό να τρέξεις, να πας όσο πιο πολλές παραγγελίες σε ένα τέταρτο, όταν αδιαφορεί για την ασφάλειά σου, παρ΄ότι  είναι υποχρεωμένος, αυτό δεν είναι ατύχημα. Είναι ευθύνη του αφεντικού.

Μέσα Ατομικής Προστασίας είναι: Κράνος, μπουφάν και παντελόνι μηχανής, γάντια με κόκκαλα, μπότες μηχανής και αδιάβροχα με κατάλληλες προδιαγραφές και ανακλαστήρες. Και όλα αυτά να τα παρέχει η επιχείρηση, όχι να μπαίνουν από την τσέπη των εργαζομένων. Να ξηγούμαστε.

Έτσι θα μειωθούν τα ¨ατυχήματα¨. Όχι με μνημόσυνα, ούτε με κλάψες και τα χέρια σταυρωμένα.

 

3 – βαρέα και ανθυγιεινά ένσηµα

Ένα επάγγελμα χαρακτηρίζεται ως ανθυγιεινό όταν σ’ αυτό εμπεριέχεται αυξημένος κίνδυνος πρόκλησης επαγγελματικής νόσου ή επιδείνωσης οποιασδήποτε νόσου, ενώ βαρέο είναι εκείνο που η ενασχόλησή τους με αυτά απαιτεί ψυχοσωματική φόρτιση ιδιαίτερα εντατική και συνεχή, όταν η επί μακρόν απασχόληση σε αυτό επιφέρει φθορά του οργανισμού, αδυναμία περαιτέρω απασχόλησης από χρονικού σημείου προ του φυσιολογικού γήρατος.

Εμείς ως ντελιβεράδες / κούριερ / διανομείς έχουμε μάθει από πρώτο χέρι τι κινδύνους ενέχει η ειδικότητά μας και τι προβλήματα υγείας έχουμε βγάλει. Πολλοί συνάδελφοι, όμως, το παίζουν πολύ μάγκες σε αυτά. Σου λένε οτι είναι αλάνια, ότι δεν μασάνε στα κρύα, ότι αντέχουν όση βροχή κι αν ρίξει. Πολλά τσιράκια τα φωνάζουν κι όλας, τα φωνάζουν τόσο, ίσα για να τα ακούσουν τα αφεντικά. Αλλά το ξέρουμε όλοι, ότι μόλις πάρουν την παραγγελία και μέχρι να φτάσουν στο πρώτο φανάρι, εχει πάει η χριστοπαναγία γόνα… Στα ζητήματα υγείας ΜΑΓΚΙΕΣ ΔΕ ΧΩΡΑΝΕ!

Η έκθεσή μας σε διάφορες καιρικές συνθήκες όπως κρύα, παγετοί, καταιγίδες και καύσωνες προκαλούν μια σειρά από ασθένειες που καθορίζονται από την εποχικότητα. Ενώ εργαζόμαστε σε χαμηλές θερμοκρασίες, την άλλη στιγμή βρισκόμαστε σε κλιματιζόμενο χώρο για να φορτώσουμε τις επόμενες παραγγελίες και αυτή η εναλλαγή της θερμοκρασίας χρόνο με το χρόνο δημιουργεί λοιμώξεις του ανώτερου αναπνευστικού. Οι χαμηλές θερμοκρασίες σε συνδυασμό με βροχή και αέρα μπορεί να προκαλέσει πνευμονίες και βρογχίτιδες. Επίσης η έκθεσή του προσώπου μας στο κρύο μπορεί και αυτή με τη σειρά της να προκαλέσει χρόνιες ιγμορίτιδες. Επιπλέον, η στάση του σώματος και οι κραδασμοί κατά την οδήγηση προκαλούν χρόνο με το χρόνο μυοσκελετικές παθήσεις αλλά και προβλήματα στο περίνεο και στο προστατικό αδένα.

Το να απαιτούμε ένσημα βαρέα και ανθυγιεινά δεν το κάνουμε από γινάτι. Είναι ανάγκη μας και δείχνει πάνω από όλα ότι απαιτούμε σεβασμό στη δουλειά μας. Μας συμφέρει κιόλας, μιας και αυτά τα ένσημα μπορούμε να βγούμε συντομότερα στην σύνταξη. Μη σας φαίνεται μακρινό. «Μαζευε κι ας είν΄και ρώγες», λέγανε οι παλιοί. Ας πληρώσουν κάτι παραπάνω τ΄αφεντικά, δεν θα τους πέσει κι ο κώλος. Στην τελική, τόσα φράγκα βγάζουν από τη δική μας δουλειά. Η υγεία μας πάνω απ΄όλα.

 

4 – καταβολή όλων των επιδοµάτων-δώρων

«Πάρε 4 ευρώ κι όλα μέσα!», λένε στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων τα αφεντικά. Και εννοούν ότι απλά θα πολλαπλασιάζουμε τις ώρες που δουλεύουμε με το 4 και θα βγαίνει το μεροκάματό μας.

Κι αν οι ώρες που δουλέψαμε είναι μετά τις 22.00 το βράδυ και δικαιούμαστε 25% προσάυξηση ανά ώρα; Κι αν δουλέψαμε Κυριακή και δικαιούμαστε 75% προσάυξηση; Κι αν δουλέψαμε 2 ή 3 ώρες πάνω από το συμφωνημένο ωράριο και δικαιούμαστε προσαύξηση 20% λόγω υπερωρίας; Με αυτά τι θα γίνει; Μέσα στα 4 ευρώ κι αυτά;

Κι αν έρθουν τα Χριστούγεννα που δικαιούμαστε ένα μισθό ως δώρο, το Πάσχα που δικαιούμαστε μισό μισθό ως δώρο, η καλοκαιρινή άδεια που δικαιούμαστε μισό μισθό ως επίδομα; Κι αυτά μέσα στα 4 ευρώ; Δύο ολόκληροι μισθοί των δώρων και των επιδομάτων, πως χωράνε μέσα στα 4 ευρώ; 

Και για όσες/ους έχουνε παιδιά και δικαιούνται 10% επίδομα τέκνων; Κι αυτά μεσα στα 4 ευρώ; Τόσο μεγάλα είναι αυτά τα 4 ευρώ, που χωράνε και τα pampers και το γάλα και τους παιδίατρους για τα κουτσούβελα; Και το επίδομα ταμείου που είναι 5%; Κι αυτά μέσα στα 4 ευρώ; ‘Η μήπως δεν κάνουμε δοσοληψίες με χρήμα ή μήπως δε διατρέχουμε τον κίνδυνο του διαχειριστικού σφάλματος;

Τι σόι μαθηματικά ξέρουν τα αφεντικά μας; Όταν το ελάχιστο ωρομίσθιο είναι 3,63 ευρώ καθαρά, πως γίνεται να χωράνε τόσα δώρα κι επιδόματα και υπερωρίες στα 0,37ε που υπολοίπονται ως τα 4 ευρώ; Σε ποια σχολεία πήγανε και τους μάθανε τέτοια μαθηματικά; Ρε μπας και πήγανε στο σχολείο της ρεμούλας, της μάσας και της κομπίνας; Ρε, λες;

 

5 – ενιαία ειδικότητα για όλους τους ντελιβεράδες, τους κούριερ, τους διανοµείς

Όσοι και όσες εργαζόμαστε στο δρόμο οδηγώντας μηχανάκι, ασχέτως εάν είμαστε courier ή ντελιβεράδες κι εξωτερικοί, δεν είμαστε ούτε «διανομείς» (γενικά κι αόριστα) ούτε «αγγελιοφόροι», ούτε «αχθοφόροι», όπως μας περιγράφουν πολλές φορές οι μαγειρεμένες ατομικές συμβάσεις που μας φέρνουν τα αφεντικά να υπογράφουμε. Το κοινό μας στοιχείο είναι ότι μεταφέρουμε προϊόντα ή υπηρεσίες και εργαλείο της δουλειάς μας είναι το δίκυκλο. Αγωνιζόμαστε για λοιπόν να έχουμε όλοι/ες ΕΝΙΑΙΑ ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΑ η οποία να είναι: ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑΣ ΟΔΗΓΟΣ ΔΙΚΥΚΛΟΥ.

Ορισμένοι πιστεύουν ότι η δουλειά μας δεν είναι στην πραγματικότητα δουλειά. Νομίζουν πως είμαστε τίποτα πιτσιρικάδες που γουστάρουμε να τρώμε βροχή για το χαρτζιλίκι. Αυτό το αστειάκι πρέπει να το κόψουμε. Το ότι με αυτή την δουλειά πολλοί από μας ταϊζουμε τις οικογένειές μας, πληρώνουμε τα νοίκια μας και παίζουμε τη ζωή μας για όλα αυτά, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΑΣΤΕΙΟ! Γι΄αυτό, αν δεν πάρουμε την γαμημένη Ενιαία Ειδικότητα, το επάγγελμά μας δεν θα σταματήσει ποτέ να είναι υποβαθμισμένο.

6 – υπογραφή κλαδικής σύµβασης

Αν έκανες τον κόπο να διαβάσεις τα παραπάνω αιτήματα, θα διαπίστωσες ότι όλα αυτά σχετίζονται μεταξύ τους κι έχουν να κάνουν με την φύση και το περιεχόμενο του επαγγέλματός μας. Η ουσιαστική εφαρμογή όλων αυτών δε θα προκύψει από τα τηλεπαράθυρα ή από τις υποσχέσεις των πολιτικών. Για να τα δούμε να γίνονται, κι όχι να μείνουν λόγια του αέρα χρειάζονται δυο πράγματα:

α) Να αποκτήσουν νομική ισχύ. Ο μόνος δρόμος για αυτό είναι να στριμώξουμε τα αφεντικά και τις δικές τους οργανωμένες δομές(τις λεγόμενες εργοδοτικές οργανώσεις), να συμμαζευτούν όλα τα αιτήματά μας σε ένα κείμενο (Συλλογική Σύμβαση Εργασίας) και να το αποδεχτούν. Αν συμβεί αυτό τότε το κράτος είναι υποχρεωμένο το δεχτεί, κι έτσι τα αιτήματά μας ικανοποιούνται και γίνονται ΝΟΜΟΣ. Μην καραφλιάζετε. Πολλοί κλάδοι τα έχουν καταφέρει μέσα από αγώνες.

β) Είναι αναγκαία η προάσπισή τους. Ό,τι κι αν γίνει, ό,τι κι αν πετύχουμε χρειάζεται να μην το χάσουμε σε μια στιγμή. Οι κυβερνήσεις αλλάζουν, οι νόμοι εύκολα γίνονται πλαστελίνη στα χέρια των υπουργών. Αλλά πάντα, όταν το κράτος και τα αφεντικά επιτίθενται μετράνε τον εχθρό τους. Τα βάζουν μόνο με όσους τους παίρνει. Αν βρουν απέναντί τους έναν οργανωμένο κλάδο, αν δουν συνειδητοποιημένους εργαζόμενους που ξέρουν τι θέλουν και δε σηκώνουν μαλακίες, αν δουν συνδικάτα που δεν θα κάνουν κωλοτούμπες στα πολιτικά παιχνίδια, ούτε βρουν επαγγελματίες συνδικαλιστές της καριέρας, δε θα αγγίξουν τις κατακτήσεις μας. Όχι γιατί δεν θέλουν, αλλά γιατί δε θα μπορούν.

Γι΄αυτό η οργάνωση στο σωματείο είναι πολύ σημαντική. Δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα παραπάνω. Όλοι οι συνάδελφοι ντελιβεράδες-courier γνωρίζουν τι είδους σωματείο είναι το ΣΒΕΔΙ.

Τελεια και παύλα._

*τα αιτήματα μας επεξεργάστηκαν από τη συνέλευση του σωματείου και δημοσιεύτηκαν στο Ραχάτι #13 – τεύχος Απεργιακό